สนามนี้ตั้งแต่แข่งกับบอยมา ยังสะกดคำว่าแพ้ไม่เป้น แต่ในครั้งนี้ก่อนมาวิ่งที่นี่ ทุกสิ่งทุกอย่างดูไม่เป็นใจอะไรเลย เจ็บแล้วเจ็บอีก เดี่ยวก็เข่า เดี่ยวก็ส้น แต่หลังจากจัดงานดูหนังไป เริ่มมีเวลากลัีบมาซ้อมอีกครั้ง และหวังว่าการซ้อมจะช่วยพัฒนาให้ความสามารถสูงขึ้นตามระยะทางที่วิ่งเพิ่มขึ้นด้วย
สนามวันนี้ เปลี่ยนไปไม่ได้ใช้เส้นทาง ยิงตรงไปกลับเช่นเดิม เนื่องจากถนนมีการปรับปรุง ซึ่งเมื่อถนนเป็นแนวคดนี่ไม่ใช่ของหวานอย่างที่แล้วๆ มา
การวางแผนการวิ่งวันนี้ ใจก็อยากแข่ง อีกใจก็อยากวิ่งเฉยๆ สุดท้ายก็ปล่อยตัวชะตากรรมของตัวเอง เพราะว่าก่อนหน้านี้ที่จะมาตั้งใจมาวิ่งเก็บระยะสนามอย่างเดียว การปล่อยตัว เลื่อนจากกำหนดการเดิมไปพอสมควร เพราะมีขั้นตอนหลายอย่างในวันนี้ 6:08 เป็นเวลาที่เหล่าพลพรรคนักวิ่ง กระชากอัตราการเต้นหัวใจ ให้เร่งเร้าขึ้น แต่ด้วยปริมาณนักวิ่งที่มากันในวันนี้มีล้นหลาม ทั้งหน้าใหม่ หน้าเก่า ทำให้กว่าจะขับเคลื่อนตัวออกไปได้ ก็ใช้พละกำลังพอสมควร ซึ่งเมื่อวิ่งไปได้ระยะหนึ่งที่ร่างกายรู้สึกร้อน กลับพบว่า อาการเข่าที่ขัดๆ มา ออกอาการเจ็บขึ้น จึงทำให้ต้องเบาเครื่องลง และประคองด้วยท่าวิ่งที่ไม่ทำให้จุดนั้นเจ็บเพิ่มขึ้น เพื่อนคนแล้วคนเล่าที่เคยเร่งแซงได้ กับหายวับไปกับตาไม่เห็นแม้แต่เงา แต่ทำยังไงได้ เมื่อมีอาการก็ต้องประมาณตน
แต่พอวิ่งไปได้ 5 กม เหมือนอาการจะดีขึ้น จึงเริ่มเร่ง ด้วยความหวังว่า น่าจะไล่ใครสักคนในกลุ่มได้ ซึ่งคงเป็นใครไปได้ นอกจาก อ.ป้อม เห็นความมุ่งมั่นของเธอตั้งแต่พัทยามาราธอน จนงานอดิดาส แล้วก็อดทึ่งไม่ได้ หลายงานแล้วที่เราวิ่งตามไม่สามารถแซงได้ ครั้งนี้ อ. ได้หัวลากนำเข้าจากภาคใต้ มาช่วยกระชากวิญญาณ ซึ่งความพยายามของข้าพเจ้าเกือบจะสำเร็จในจินตนาการเท่านั้น เพราะไม่สามารถไล่ให้มาเห็นหลังได้เลย เพราะหวังจากเริ่มวิ่งได้ ที่ กม ที่ 5 ก็มาจอดป้ายที่ กม ที่ 8 อีกครั้ง เข่าเริ่มเจ็บ อาการรองช้ำเริ่มรุนแรงขึ้น จึงทำให้ต้องเบาลง และหลังจากเบาเครื่องและวิ่งมาถึง จุดกลับตัวใต้สะพาน จึงได้พบคู่แข่งหลายคน รวมทั้ง คุณเธอด้วย ซึ่งอยู่คนละฟากฝั่งฟ้า โดยกลัีบตัวไปเรียบร้อยแล้ว ในขณะที่เราอยู่อีกฝั่ง ส่วนบอยไม่ต้องพูดถึง ไม่มีเงามาให้เห็นแม้สักเสี้ยวหนึ่งเลย
สรุปการวิ่งวันนี้ แย่ ในภาพรวม คงถึงคราที่ต้องหยุดวิ่ง เพื่อพักจริงๆ จังๆ เสียที
ระยะทางจริงประมาณ 10.39 กม
ไช้ ใช้เวลา 58.09 นาที
บอย ใช้เวลา 54.04 นาที
ไช้ 13 บอย 20 ห่างไกลไปทุกที
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น