Race 82 Reverse Charging.

Race 82  Exat 100 Years Mini Half Marathon

หลังจากใช้ นาฬิกา Garmin มาเป็นตัวช่วยในการใช้จับระยะทางและบอก Pace การวิ่งมา 6 เดือน อาการเจ้ากรรมที่เคยประสบมาตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้รับนาฬิกา ย้อนกลับมาส่งผลอีกครั้ง

เย็นวันเสาร์หลังจากซ้อมปกติเรียบร้อย นาฬิกา แบตเตอร์รี่ ก็เริ่มอ่อนลง  ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติที่ข้าพเจ้าจะทำการชารต์แบตทิ้งไว้จนถึงตอนเช้า   ซึ่งก็เป็นแบบนี้มาเกือบ 6 เดือนแล้ว แต่เช้าวันนี้ หาได้เป็นเช่นวันนั้นไม่ เพราะหลังจากที่ข้าพเจ้าเข้านอนไปนานพอสมควร  ก็ได้ยินนาฬิกา ดังติ๊ดๆๆ จึงหยิบขึ้ันมาดูเห็นว่ามันข้างอยู่ที่ 20% ก็เลยคิดว่า สายชารต์คงหลุดตั้งแต่เมื่อคืน โดยไม่ได้คิดอะไร จึงถอดออก และ ชาร์ตใหม่ โดยนอนต่อ ซึ่งยังไม่ทันนอน เสียงมันก็ดังนี้ จึงหยิบขึ้นมาดูอีกครั้ง ปรากฏว่าหน้าปัดแสดงความจุของประจุไฟฟ้า กลับเหลืออยู่ที่ 5%

คราวนี้นอนไม่หลับแล้วครับ จึงต้องลุกขึ้นมาปรับแต่ง เช็ดขั้ว และลองชารต์ดูอีกที  ครานี้ แบตเริ่มเดิน หน้า จาก 5% ไป 6 ไป 7 รอจนถึง 50%

ค่อยโล่งใจ เข้านอนต่อ เพราะไม่คิดว่าจะมีเหตุการ์อะไรกับอุปกรณ์ข้างกาย

ซึ่งเป็นการสันนิษฐานที่ผิดพลาด เพราะเมื่อถึงเวลาปลุกของนาฬิกาคือ ตี 3 ครึ่ง ข้าพเจ้าก็ไม่ได้คิดอะไร ไม่ได้เช็คนาฬิกา แค่เอาอแดปเตอร์ออกจากเต้าเสียบเท่านั้น  จากนั้นก็จัดแจงทำธุระส่วนตัว จัดเตรียมอุปกรณ์ พร้อม และเริ่มเดินทางสู่จุดหมายปลายทาง   การเดินทางวันนี้ไม่มีหลง เพราะข้าพเจ้ากับน้องโก ได้ไปสำรวจเส้นทาง และสมัครวิ่ง เมื่อวันเสาร์หลังจากซ้อมเรียบร้อย ซึ่งแน่นอน ข้าพเจ้าหลงทาง ล่วงหน้าไปเรียบร้อยแล้ว กับ การไปวนข้ามสะพานภูมิพล 1-2 ย้อนกลับไปกลับมาเรียบร้อย  จะไม่ให้หลงได้ไง ใครจะรู้ว่าสถานที่จัดงาน ตั้งอยู่บนทางด่วน ตรงด่านเก็บเงินเลย  ซึ่งข้าพเจ้าเลือกตัดสินใจไม่ขึ้นทางด่วน เลยต้องกลับไปวนเล่นที่ฝั่งธนบุรี 1 รอบ

เมื่อเดินทางมาถึงสถานที่ จัดแจงไปสมัครวิ่งให้หลาน เพิ่ม เพราะ เมื่อวานไม่ได้สมัครให้ และเมื่อถึงเวลาที่จะต้องวอร์มและยืดเหยียด ปัญหาที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อเปิดนาฬิกาเพื่อจับสัญญาณ GPS แบตเตอร์รี่แจ้งเตือน Low Battery ขึ้นมา  มีแบตอยู่ในเครื่องแค่ 10% เห้ยเป็นไปได้ไง แต่ไม่มีเวลาจะคิดแล้ว จึงวิ่งกลับไปที่รถเพื่อเอาโทรศัพท์ขึ้นมาจับเวลาแทน  ระยะทางจากจุดสตาร์ทวิ่งลงทางด่วนไปถึงด้านล่าง แล้ววิ่งไปที่จอดรถครั้งนี้ ร่วม 3 กม ทำให้เมื่อไปถึงรถและกลับขึ้นมาข้างบน นี่แทบไม่ต้องวอร์มเลย ขึ้นมาก็ยืดเหยียดได้ทันที

ด้วยความกลัวความรำคาญ จึงขอยืดที่รัดแขนใส่โทรศัพท์ ที่วันนี้หลานเตรียมมา มาใช้กับตัวเอง เพื่อไม่ให้เกิดอาการรำคาญเวลาวิ่งเหมือนแต่ก่อน

ไม่พูดพร่ำทำเพลง ปล่อยตัวเฉย  เห้ยยๆๆๆ ยังไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลย น้ำก็ยังไม่ได้กิน ห้องน้ำก็ยังไม่ได้เข้า  สุดท้ายก็ต้องวิ่งตามๆ กันไป   ความคาดหวังแรกหลังจากที่ได้รับข่าวสารว่าจะมีการปิดทางด่วนให้วิ่ง นี่ถือเป็นเรื่องน่าตื้นเต้นมาก เพราะไม่คิดว่าจะทำได้จริง  ซึ่งความเป็นจริงในวันนี้ ก็เป็นเช่นนั้น ไม่ได้มีการปิดทางด่วนจริง เพียงแต่มีการปิดถนนฝั่งซ้าย 2 ช่องทาง พร้อมตั้งกรวย ตลอดเส้นทาง เพื่อความปลอดภัย ให้นักวิ่งได้วิ่ง ก็ยังดี

7 กม แรกด้วยความที่เครื่องร้อนจากการวอร์ม และต้องการผลการวิ่งที่ดี ทำให้ ออกตัวด้วยความเร็วที่ผิดวิสัยตัวเอง กับการวิ่งระยะครึ่งมาราธอน  แซงทั้งคู่ปรับเก่า ทั้งพี่ย้งและชอง มาด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่อง สงสัยจะเป็นเพราะฟิตจากการลงมาราธอน

8 กม จู่ๆ ก็เกิดอาการจุกท้องขึ้นมา พยายามลดความเร็วลง ซึ่งตอนแรกก็รู้สึกว่าจะหายจุด แต่ดูเหมือนไม่ได้ช่วยอะไร เมื่อวิ่งผ่าน กม ที่ 10  แถมหนำซ้ำยังเกิดอาการวิงเวียนขึ้นมา ตัวเอนไปเอนมาระหว่างทาง จึงตัดสินใจหยุด เพราะหากฝืนต่อไป อาจจะวิ่งตกทางด่วนก็ได้ จะย้อนกลับก็ไม่ได้ เลยตัดสินใจเดินชมทางด่วน ไปเรื่อยๆ และไปหยุดถ่ายรูปจากมือถือ บริเวณ กมที่ 13  ซึ่งก็เจอป้อมวิ่งผ่านมาตรงจุดนี้  กล้องที่ถ่ายจากมือถือภาพเสียหมด เพราะแสงไม่่ได้ เนื่องจากฟ้ายังมืดอยู่



จากนั้นก็วิ่งบ้างเดินบ้าง เพื่อไม่ให้เบื่อ ขึ้นสะพานก็เดิน ลงสะพานก็อัดชดเชย  แต่เอ๊ะทำไมเจอแต่ทางขึ้นตลอดเลยฟร่ะ  ระหว่างทาง ก็เจอกับพี่อู๊ด และ น้องอ้อ วิ่งมา ซึ่งวันนี้เป็นการวิ่งฮาล์ฟงานแรกของน้องเค้า ได้รู้จากที่คุยกันระหว่างทาง   เลยร่วมวิ่งกลับเข้ามาพร้อมกัน กว่าจะจบงานนี้ ก็เล่นเอาสะบักสะบอม เหมือนเดิม

ระยะทาง  21.63 กม

ไช้  ใช้เวลา  2:21:29
บอย ใช้เวลา ???????? แต่เข้าก่อนเรานานมาก

ไช้ 7 VS บอย 14
งานนี้บ๊วยครับ แพ้ทุกคนเลย

จะจะ หมดสภาพบนทางด่วน ดีไม่ต้องเรียกรถยก

Race 81 มาราธอนกับการล็อคเวลา

Race 81 จอมบึงมาราธอน

ตอนที่ 1

อารัมบท

ความตั้งใจแรก ในการลงวิ่งมาราธอนในครั้งนี้ จะเป็นการทดสอบจริง หลังจากได้ลองประเดิมงานกรุงเทพฯ มาราธอน ตอนปลายปี แต่เหตุการณ์กลับตาลปัตร ไปหมด สืบเนื่องจาก สภาวะการณ์อุทกภัยในเขตกรุงเทพมหานคร ในช่วงนั้น และ ชีวิตในการทำงานที่เปลี่ยนแปลง จากการถูกโยกย้ายหน้าที่และความรับผิดชอบ

หลังจากส่งเสียงโวยวาย ก็จะเข้าเส้นชัยแล้ว

ซึ่งทำให้การซ้อมยาว ตามตารางที่ อ. สถาวร จัดให้ ถูกยุติการซ้อมยาว อยู่ที่ 32 กม ณ ต้นเดือน ตุลาคม 54 ที่ผ่านมา และในช่วงสภาวะอุทกภัยนั้น สภาวะจิตใจ ที่มุ่งมั่นในการซ้อมมาตลอด 3 เดือน กับงานประจำที่ยุ่งเหยิ งกลับเกิดความรู้สึกเบื่อหน่าย จนกระทั่งเลิกซ้อมในที่สุด

ซึ่งจากเหตุนี้ จึงเกิดเหตุของการทิ้งช่วงของการซ้อมที่มีระยะเวลายาวนาน สิ่งที่ได้เรียนรู้และสะสมมา เหมือนกับว่าจะต้องกลับไปเริ่มต้นใหม่ แต่ในระหว่างที่ผมเกิดสภาวะถดถอยทางด้านความคิด ก็มีอีกหนึ่งตัวอย่างที่ทำให้เราเกิดแรงที่จะฮึดกลับมาซ้อม ก็คือ พี่ย้ง และ ป้อม ซึ่ง ไม่ว่าสถานการณ์ใดๆ จะเกิดขึ้น ความมุ่งมั่นของทั้งสอง ที่มี ธงปัก ไว้ ถึงแม้ว่าสุดท้าย ธงที่ปักไว้ จะเหลือ พี่ย้ง เพียงคนเดียว ในภายหลัง

ซึ่งสิ่งนี้ เอง ทำให้ผมเริ่มกลับมาซ้อม ถึงแม้จะซ้อมบ้างไม่ซ้อมบ้าง ตามเวลาที่เอื้ออำนวย แต่ก็มีความรู้สึกที่กระหายมากขึ้นกว่าแต่ก่อน แต่กว่าจะได้สิ่งนี้คืนกลับมา ก็ต้องบิ้วท์ กันหลายรอบ ไปลงสนามแข่ง ทุกอาทิตย์ ตั้งแต่น้ำลด ซึ่งทำให้รู้เลยว่า เวลาที่หยุดไป เป็นการเสียโอกาส โดยแท้ เพราะสภาพความฟิต ความสมบูรณ์ ความรู้สึกในการจับจังหวะหายไปเกือบหมดเกลี้ยง

ตารางการซ้อม ก็ ไม่กล้าโทรไปขอที่อาจารย์ เนื่องจากรู้ตัวดีว่า ยังไม่สามารถเข้าโปรแกรมได้ ถ้าหากยังไม่สามารถสร้างแรงจูงใจขึ้นมาใหม่ให้ได้ ก็เลยตั้งใจใช้สนามแข่งมินิ และ ฮาลฟ์เป็นสนามซ้อมให้เกิดความกระหายที่จะลงมาราธอน พร้อม ปักธง จอมบึง เป็นสนามมาราธอน จริงอีกครั้ง

โดยระหว่างที่เริ่มกลับมาซ้อม เดือนธันวาคม ก็มีแผนการซ้อมยาว โน้นนี่ ที่วางไว้ ตามโครงสร้างเดิมที่อาจารย์ให้ไว้ แต่สุดท้าย ไม่ได้วิ่งสักวัน 5555 เพราะว่าจะต้องตื่นมาซ้อมตอนเช้า ซึ่งพับผ่าซิ เดือนนี้ อากาศหนาวเฉยเลย ทำให้เกิดอาการไม่อยากตื่นซะงั้น สุดท้ายก็มาได้รายการที่ คลองสูบน้ำ ชลหารพิจิตร มาเป็นรายการซ้อมยาวที่สุดก่อนลงมาราธอน คือ 21.59 กม แล้วได้ New PB ด้วย 555

จากนั้นก็ซ้อม กระเตาะกระแตะ มาตลอด 10 โล บ้าง 15 โลบ้าง จนโค๊ช ส่งโปรแกรมมาให้ซ้อมในช่วงสิ้นปี ซึ่งก็ไม่ได้บอกโค๊ชไปว่าจะลงจอมบึง มาราธอน ซึ่งปรากฏว่า ซ้อมตามตารางได้แค่ 1 วัน วันอื่นก็ไม่สามารถซ้อมได้ เพราะติดเรื่องงานที่สิ้นปีจะต้องปิดบัญชี ทำให้ไม่เกิดการซ้อมตามตาราง แต่สิ้นปีก็ยังเสร่อไปวิ่งงาน ยูเอ็นที่สนามหลวงจนได้ รู้ถึงสภาพการหายใจ จังหวะตัวเองที่ยังไม่มีการพัฒนาขึ้นเลย เลยตั้งใจว่าในช่วงวันหยุดยาวนี้ จะต้องซ้อมให้ต่อเนื่องให้ได้ ไม่งั้น ไปจอมบึง งวดนี้ กลายเป็นหมูถูกเชือดแน่นอน

ซึ่งก็เป็นครั้งแรกในรอบ 3 เดือน ที่สามารถ ซ้อมติดต่อกันได้ถึง 4 วันติด คือ วันที่ 1-4 จากนั้นก็ติดเรื่องงานไม่ได้ซ้อมอีกจนได้ จนมาถึงวันที่ 7/1/12 ซึ่งเป็นวันแรกที่กลับไปซ้อมกับโค๊ช เลยบอกว่าจะไปลงมาราธอนที่จอมบึง แกขยับแว่น แล้วเงยหน้ามองผมครั้งนึงแบบอื้งๆ ผมเดาว่า อาจารย์คงคิดในใจ ว่า ไอ้นี่ ไม่รู้คำว่านรกมีจริง ซ้อมก็ไม่ซ้อม ดันอยากจัดหนัก

จากนั้นก็นั่งดูคนอื่นซ้อมกัน ตัวเองก็เขินๆ เดินไปถามอาจารย์ ว่า วันนี้ให้ผมซ้อมอะไรดีครับ (ในใจคิดว่า 200 jog 100 แน่ๆ หวานหมู 555) ปรากฏว่า ความจริง กับความฝัน ห่างกันแค่เส้นยาแดง เพราะว่า โปรแกรมที่ได้คือ 400 jog 200 ซึ่งยังไม่เคยได้รับ อาจารย์บอกว่าถ้าจะไป ลงมาราธอนจริงๆ ก็ให้ซ้อมโปรแกรมนี้ เพราะระยะเวลามันเหลือน้อย ให้ซ้อมยาวหน่อย จะได้......... (จำไม่ได้) สรุปวันนั้นก็ซ้อมตามตารางที่ได้รับ

ขอบอกว่า ถ้าซ้อมเองนะ ผมเลิกไปนานแล้ว เพราะอากาศ ตอน 8-9 โมง มันร้อนมาก แทบจะสุก ซึ่งจากโปรแกรมนี้ ทำให้ผมจับจังหวะตัวเองได้มากขึ้น จังหวะหายใจดีขึ้นกว่าก่อนหน้านี้ที่เป็นเด็กเกเร โดดซ้อม กลับถึงบ้านแทบสลบ เพราะแดดและคอรท์ นึกขึ้นได้ว่าวันรุ่งขึ้นรับปากเพื่อนๆ ว่าจะไปวิ่งที่พันท้าย ด้วยกัน บร่ะแล้ว ผมรู้ได้ในทันทีว่า วิ่งไม่ไหวแน่นอน เพราะความล้าในวันนี้ จึงตั้งใจว่าจะไปเดินพอ จะได้ไม่เสียคำพูดที่รับปากเพื่อนๆไว้

ตอนที่ 2

อาหารเสริมพลัง

พอหลังจากจบงานนี้ ก็เลยตั้งใจว่าจะหยุดซ้อม เพื่อให้ร่างกายสดที่สุด ตามประสาคนซ้อมน้อย ก็เลยหยุดซ้อม (เรื่องจริง งานเยอะ จนไม่มีเวลาซ้อมด้วย) จนแล้วจนรอดไม่แน่ใจตัวเอง กับแนวคิดการวางแผนแบบนี้ เช้าวันศุกร์ก็เลยไปวิ่งจ็อคๆ คลายเส้นสักหน่อย เส้นจะได้ไม่ยืด (เคยได้ยินอาจารย์บอกนักวิ่งแนวหน้า ว่า ก่อนวันวิ่งจริง ให้ไปซ้อม 200 จ็อก 100 ให้กล้ามเนื้อตื่นตัว..... แต่ไม่รู้ว่าจำผิดหรือหูฝาด) ก็เลยลักจำมาใช้ ระหว่างออกไปซ้อมวิ่งรู้สึกติดๆ ขัดๆ ยังไงชอบกล เสียงเพลงที่เปิดขับกล่อมระหว่างวิ่งไม่ได้ช่วยให้เกิดความสุนทรีย์เลย ระหว่างวิ่งก็คิดอยู่ในใจว่า อาทิตย์นี้ตูจะรอดไม๊เนี้ย แต่แล้วก็เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้ง ในช่วงที่กำลังสับสนอยู่ ฝนจากทวีปไหนก็ไม่รู้ ก็ได้พร่างพรูลงมาฉโลมกาย

ลืมอาการตะคริวกินโดยสิ้นเชิง เมื่อเจอกระบอกข้าวหลาม

ซึ่งทำให้ต้องเกิดอาการวิ่งหนีฝน เพราะมือถือไม่มีอะไรกัน ซึ่งระหว่างวิ่งหนีนั้นก็ได้เกิดความรู้สึก แปล๊บแปล๊บขึ้นมาที่หัวเข่าขวา ร้านประจำ รู้สึกมันแปล๊บ มันขัด เลยต้องเบาความเร็วลงในที่สุด และเมื่อถึงที่ที่พัก มันก็หยุดตกตาม เอากับมันสิ หลังจากวันนั้น ก็เริ่มหลอน เลยต้องถามหาบทสวด เพื่อให้มีร่างกายรอดปลอดภัย จากการวิ่งครั้งนี้ โวทาเร็นอีมัลเจลเจนขนาดใหญ่ สเปรย์ น้ำแข็ง ถูกขนมา เพื่อใช้ในการนี้ เพื่อให้ร่างกายพร้อมที่สุดเท่าที่ทำได้ แล้วก็ไม่อยากใส่ที่รัดเข่าวิ่งด้วย เพราะว่ามันเสียลุคส์

เช้าวันที่ 14 ก็ได้เดินทาง ออกจาก กทม ณ เวลา 9.09 น อ่ะไม่ใช่ล้อเล่น 9 โมงกว่าๆ นี่แหละ โดยจุดมุ่งหมายในการเดินทางวันนี้ หาใช่การวิ่งไม่ เพราะตลอดทางคิดไว้ว่า เราจะไปเที่ยวที่ไหนดี ใส่เสื้อหงส์ด้วยวันนี้ สีแดงแปร๊ด (ขืนรอพรุ่งนี้หมดสิทธิไปไหนทั้งนั้น555) สุดท้ายก็ได้ไปเลี้ยงแกะที่สวนผึ้ง จากคำแนะนำของเพื่อนบอย อากาศวันนี้ค่อนข้างร้อน เหมาะกับการอบซาวน่า เป็นอย่างยิ่ง ก็เป็นบรรยากาศที่สนุกดี มีสาวๆน่ารักหลายคนเดินผ่านไปผ่านมาในงาน จนต้องเหลียวมองตลอดทาง จนลืมเรื่องวิ่งวันพรุ่งนี้ไปเลย ไปเสียตังค์นิดหน่อยกับกิจกรรมงานวัดในนั้น ไม่ว่าจะยิงปืน หรือ ปาลูกเทนนิสพูดถึงปาลูกเทนนิส ถ้าผมเอาลูกเทนนิส ไปเองรับรอง ผมปากระจายแน่ เพราะลูกเทนนิสในงาน มันเบี้ยว ไม่ได้ศูนย์ หลังจากออกจากสวนผึ้งก็เดินทางต่อไปที่ถ้ำจอมพล ซึ่งปรากฏว่าคำนวณเวลาแล้วไม่น่าจะขึ้นลงได้ทัน เพราะปิด 4.30 น แต่เวลา ณ ขณะนั้น มัน 4 โมงตรง แล้วอีกอย่างกลัวเสียของด้วย ความรู้สึกว่าจะต้องวิ่งพรุ่งนี้กลับมาทำทันทีทันใด มองหน้า กับบอย แล้วบอกว่าใครอยากขึ้นมาพรุ่งนี้ล่ะกันนะ วันนี้ไม่ทันจริงๆ (สุดท้ายวันรุ่งขึ้นก็ไม่ได้มาที่ถ้ำนี้)

จากนั้นก็ไปที่สถานที่จัดงาน เพื่อไปรับเบอร์ รับชิพ ก็เกิดภาวะวุ่นวายขึ้นนิดหน่อย เมื่อเพื่อนหลายคน ชื่อหาย ชื่อตกหล่น สมัครอย่างได้อีกอย่าง ก็เลยเสียเวลายกใหญ่ในการเข้าไปดำเนินการแก้ไข แต่ก็ลุล่วงไปได้ด้วยดี มาเรื่องอาหารการกินตอนเย็นที่เจ้าภาพจัดให้ ปีนี้ผมว่าเค้าทำกับข้าวเผ็ดมาก ซึ่งทำให้กินไม่ได้ ผ่านไปเรื่องนี้ ไปหาของอย่างอื่นแก้ขัดแทน ซึ่งทุกครั้งที่ผมจะวิ่งมาราธอน ผมจะซัดข้าวเหนียวตลอด ซึ่งไม่รู้อุปทานไปเองหรือป่าว เพราะทำให้ ผมรู้สึกอึดขึ้น

ซึ่งก็ได้นำมาประยุกต์ใช้ในการวิ่งฮาลฟ์ที่เขื่อนที่ผ่านมา ซึ่งทำให้เวลาดีขึ้น มาคราวนี้ เย็นวันศุกร์ผม ก็อัดข้าวเหนียวไปแล้ว 1 ชุด กลางวัน วันเสาร์ ก็อัดไปอีก 1 ชุด เพื่อความมั่นใจ ตอนเย็นวันเสาร์ ผมเลยอัด ข้าวหลามไปอีก 1 กระบอก เพื่อความอึดในวันพรุ่งนี้ (แต่ผมไม่รู้ว่าสูตรนี้จะเอาไปประยุกต์ใช้กับอย่างอื่นได้หรือป่าว 555) จากนั้นก็เข้านอนเพื่อเตรียมตัว ผจญกับสิ่งที่ท้าท้ายอีกครั้ง ในเวลาต่ำกว่า 5 ชมที่ตั้งใจไว้ สถิติครั้งก่อนที่วิ่งมาราธอนครั้งแรกที่นี่ คือ 5:25:23

ตอนที่ 3

วางแผนเฉพาะกิจ

นอนไม่หลับเว้ยเฮ้ย เข้านอนตอน 3 ทุ่มกะว่าวันนี้เพลียจัด หัวถึงหมอนคงหลับเลย แต่ปรากฏว่า วิ้ง ครับ อะไรไม่รู้วิ่งเข้ามาในหัวสมองเต็มไปหมด ข่มตาเท่าไหร่ ก็เอาไม่ลง เอาว่ะ ระหว่างนอนไม่ได้ ขอวางแผนการณ์พิฆาต ขั้นสุดท้าย พรุ่งนี้ดีกว่า นึกถึงพี่ย้งเป็นคนแรก เลย เป้าหมาแก 4:20 ที่จะวิ่งฉลองอายุครบรอบแซยิด ของแก นั่งคำนวณ ต้องวิ่งเท่าไหร่ / กม หว่า ถึงจะโป๊ะเชะ ก็สรุปว่า 6 นาที ต่อ กม ยังไงก็เข้า 4:15 แน่นอน 

คู่ปรับตลอดกาล

แต่ทว่า มาราธอน ไม่ใช่สูตรคูณมาตรฐาน ที่คิดจะขีดเขียน เท่าไหร่ แล้วผลลัพธ์จะออกมาตามที่เราปรารถนา โดยปราศจากการฝึกซ้อมที่ดี ที่จะทำให้บรรลุวัตถุประสงค์หรือเป้าหมายที่ตั้งไว้ ก็เลยกลับมานอนก่ายหน้าผากตัวเอง ทบทวนอีกครั้ง ว่าจะวิ่งยังไงดี วิ่งตามที่เคยซ้อม หรือว่าใช้เวลาที่ดีที่สุดของมินิ เราวิ่งได้ 4:45 ที่งาน กฟภ ถ้าเราจะวิ่งมาราธอนให้จบ ควรวิ่งให้ช้ากว่ามินิ 1 นาทีดีไม๊ เพราะถ้าย้อนกลับไปตอนซ้อมยาวทุกครั้งเราพยายามก็ค่าเฉลี่ยอยู่ที่ 6 นาที ต่อ กม. มาตลอด ทั้งที่จริงๆ แล้วเราวิ่งได้เร็วกว่านั้น

สรุปสุดท้าย ก็เลยหยิบเลขาส่วนตัวในการวิ่ง เรียกเจ้าหล่อน Garmin เข้ามาบรรจุ คำสั่ง Virtual Partner ที่ Pace 5:47 ทบทวนแผนครั้งสุดท้ายเว้ยเฮ้ยยย จะได้หลับตาลงเสียที

10 กม แรก วิ่งที่ pace 5:47 +- ไม่เกิน 0:05 ด้วยท่าวิ่งปกติ

10 กม ถัดมา วิ่งที่ pace 5:47 + เวลาห้ามเกิน 6:10 ลองเอนตัววิ่งไปข้างหน้า

10 กม ถัดมา วิ่งที่ pace 5:45 ด้วยท่าที่คิดว่าสบายที่สุด หลังจากลอง 2 ท่าแรก และทำยังไงก็ได้ให้ได้ New PB ที่ 30 กม.

5 กม ถัดมา ปรับลด ลงมาวิ่งที่ 6:15 เพื่อให้ยืนระยะให้ได้นานที่สุด

7 กม สุดท้าย ตัวใคร ตัวมัน แล้วแต่ดวง

แค่นี้ ก็น่าจะเพียงพอ กับ 4:20 ของพี่ย้งแน่ เอาว่ะ! เสียงอุทานในใจ ยังไง ก็ต้องลองดู ถ้าทำไม่ได้ ก็มีกรุงเทพ มาราธอน รออยู่ จะเป็นไรไป แล้วก็หยิบนาฬิการขึ้นมาดูเวลา บร่ะแล้วตู ถ้า 4 ทุ่ม ไม่หลับนี่งานเข้าเลยนะ ก็เลยข่มตา จนหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ มารู้ตัวอีกทีก็ ตี 2:30 แล้ว ก็เลยรีบขึ้นมาทำธุระส่วนตัว ให้สิ้นซาก เพื่อไม่ให้เกิดปรากฏการณ์ซ้ำรอย ริเวอร์แคว์ ที่วิ่งไปจับก้นไปตั้งแต่ กม แรก ยัน กม.15 ขอข้ามขั้นตอนในส่วนนี้ไปครับ

ลืมบอกไป คืนนี้ เราพักกันที่ ค่ายทหาร ที่บูรฉัตร ซึ่งเงียบสงบดี ถึงแม้จะไกลจากงานถึง 20 กม ก็ตาม แต่ว่าระดับฝีเท้าอย่างเรา เนี้ย เหยียบแป๊ปเดียว เดี๋ยวก็ถึง ดีกว่าอยู่ใกล้ แต่ทำตัวเหมือนอยู่ไกล จิตใจไม่ได้พักผ่อน ล้อไม่ได้เริ่มหมุนที่ 3:00 นาฬิกา ตามที่ได้ตกหล่นกันไว้ เพราะกะทาชาย นามว่าหนุ่ย มัวแต่ปล่อยทุ่นอยู่ ทำให้เวลาฤกษ์ในการ เคลื่อนทัพ ได้เลื่อนออกไป ที่เวลา 3:03 ซึ่งก็ไม่ซีเรียสเท่าไหร่ แต่ นายบอย ลงไปรอที่รถ ตั้งแต่ 2:45 ดีนะอากาศไม่หนาว ไม่งั้นเพื่อนโกรธแน่เลย

และเมื่อไปถึงที่งานหลังจากที่จัดแจงหาที่จอดรถ ก็ได้รีบมุ่งหน้าเข้าสู่งาน เพื่อเตรียมตัวให้พร้อม สำหรับงานในวันนี้ แต่ก็ไม่วายระแวงเข่าตัวเอง เลยต้องยืม เรียกว่าขอดีกว่า ขอสเปรย์ จากบอย มาพ่นที่เข่า เพื่อไม่ให้รู้สึกเจ็บเข่า สูตรนี้เคยใช้ได้ผลมาแล้ว เมื่อครั้งที่ริเวอร์แควร์ ไม่มีอาการเจ็บมาเยือนเลย

พอจะเริ่มวอร์ม คุณพี่โฆษก ก็เรียกรวมตัวเข้าคอกอยู่ตลอดเวลา เราก็ทำเป็นหูทวนลม จ็อค เบาๆ อยู่กับที่ สักพัก ก็เริ่มจะยืดเหยียด สงสัยเค้าจะรำคาญ เลยเดินมาต้อน ให้ กลุ่มมาราธอน ไปอยู่ที่โซนเช็คพอยต์ ซึ่งก็จำเป็น ต้องเดินตามคนอื่นไป อย่างเสียไม่ได้ ก็ไปปักหลักอยู่ตรงต้นไม้ใหญ่ เริ่มหมุนแขน ยืดเหยียดเท่าที่พอจะทำได้กับสถานที่ตรงนั้น (มันเป็นดิน นั่งยืดเหยียดไม่ได้เดี๋ยวกางเกงเลอะ) ผมมัวแต่ห่วงเรื่องลุคส์มากไปหน่อย เลยทำให้การยืดเหยียด ในท่าที่จำเป็น ไม่ได้ทำ

ป

เพราะการยืดเหยียดที่ดีและเพียงพอ จะช่วยทำให้การวิ่งวันนั้นมีประสิทธิภาพเพิ่มขึ้น หลังจากนั้นก็ได้ไปยืดพื้นที่ด้านกลางออกไปแนวหลังฝั่งซ้าย เป็นจุดปล่อยตัว และแล้ว เวลาที่รอคอย มา 1 ปี ก็มาถึง ความหวังที่จะลบสถิติของการวิ่งครั้งแรกที่อ่อนประสบการณ์ ได้ดังขึ้น ความท้าท้ายครั้งใหม่ได้เกิดขึ้นแล้ว วู้นนนนนนนนส์ เมื่อสิ้นเสียงดังลง บรรจง ออกตัว พร้อมกด Garmin คู่กาย และออกทยานไปข้างหน้าทันที

ตอนที่ 4

เส้นทางที่โรยด้วยกลีบกุหลาบ

เมื่อออกตัว พอเริ่มเลี้ยวซ้ายออกจาก บริเวณจุดปล่อยตัว ก็เริ่มใช้ความเร็วตามแผน ซึ่งการวิ่งในตอนเริ่มต้นนี้ ไม่สามารถดำเนินการ เป็นเส้นตรงได้ เนื่องจากส่วนใหญ่ นักวิ่งจะออกตัวช้ากันเป็นส่วนใหญ่ วิ่งไปทักทายกันไป เป็นที่สนุกสนานเฮฮา บรรยากาศบริเวณ โดยรอบ สว่าง เพราะเป็นการวิ่งผ่านเมืองในช่วง 2 กมแรก ส่วนผมเพื่อรักษาระยะความเร็วจึงต้องซิกแซกเพื่อให้ความเร็วไม่ตกไปกว่าที่ตั้งใจไว้

ระหว่างวิ่ง ก็เจอ เพื่อนๆ ที่รู้จักกันใน Facebook บ้าง รู้จักตามสนามวิ่งบ้าง ตลอดทาง ชวนให้วิ่งด้วยกันหลายคน ไม่ว่าจะเป็นพี่ๆ ที่ชมรมเอง พี่หนิด กับพี่ปุ๊ก ที่วิ่งด้วยกัน หรือพี่อู๊ด สวนพฤกษ์ เอ้ย บางขุนเทียน พี่อู๊ด ก็ชวนวิ่งด้วย ก็วิ่งไปแค่ระยะสั้นๆ รู้ว่าพี่เค้าวิ่งเร็วกว่าที่เราตั้งใจไว้ เลยบอกพี่เค้าว่าให้ไปก่อนเลย ผมวิ่งช้า ซึ่งก็แยกย้ายกันไป หลังจากที่ผ่านความสว่างมาที่ตัวเมืองก็เริ่มเข้าสู่บรรยากาศแบบเก่าๆ คือ ความมืด

มาด้วยใจอย่างเดียวไม่พอ ต้องซ้อมด้วยครับ

ผมว่ามันคือเสน่ห์เลยอ่ะ เพราะผมสายตาไม่ดี จะใส่แว่นวิ่งก็เกะกะ เลยจำเป็นต้องวิ่งตามตูด หรือรองเท้านักวิ่ง ที่จะพอจะมองเห็น ในความมืดระดับนั้น สิ่งที่แตกต่างจากปีก่อนก็คือ ภาพบรรยากาศที่เด็กๆ ที่ออกมาเป็นกำลังใจ ส่งน้ำ ส่งเสียงเชียร์ เสียงดัง ปีนี้ ไม่มีภาพกองเชียร์ นั่งผิงไฟ ให้เห็นแม่แต่จุดเดียว เนื่องจากสภาพอากาศที่ร้อนขึ้น ซึ่งผมคิดในใจเลยว่า วันนี้ มีคนยางแตกเยอะแน่ๆ

สิ่งที่แตกต่างจากงานวิ่งในระดับชาติ ของงานวิ่งที่จอมบึง ก็คือ จุดให้น้ำที่ไม่มีมาตรฐาน ทำไมผมถึงกล่าวเช่นนี้ จะไม่ให้พูดได้อย่างไร ในเมื่อชาวบ้านแถวนี้ มีส่วนร่วมในการจัดงานครั้งนี้ หรือ ทุกๆ ครั้งมาก เพราะน้ำที่ตั้งโต๊ะ เรียกได้ว่า มีทุก 1 กม นี่ยังไม่รวม หน้าบ้านใครอีกหลายต่อหลายหลัง คิดแล้วก็คิดถึงเต้าฮวย นมสด ที่ได้รับการหยิบยื่นให้จาก ชาวบ้าน แถวนั้นในช่วงสภาวะร่างกายถดถอยถึงขีดสุด เต้าฮวย ถ้วยนั้น ยังจดจำบุญคุณได้ถึงวันนี้

ผมบอกเพื่อนหลายคนว่า ถ้าจะลองมาราธอนแรก ให้มาลองที่นี่

เพราะ ที่นี่มันมีอะไรมากกว่าที่ ที่อื่นมี เผลอแป๊ปเดียว วิ่งมาครบ 10 โลล่ะ อากาศก็เริ่มเย็นลง เพราะเข้ามาที่ถนนในหมู่บ้านแล้ว รู้สึกขามันหน่วงๆ หนักๆ เลยทดสอบลองเปลี่ยนวิธีการวิ่ง มาเป็นการโน้มตัว ไปข้างหน้า เพื่อที่จะลดการใช้แรงที่ขา ซึ่งก็โอเค ความเร็วเท่าๆ เดิม ไม่ต้องออกแรง แต่ท่าวิ่ง ไม่รู้ว่าจะใช้ท่าที่พี่ย้งกับป้อม กล่าวขานกันหรือไป

แต่ผมรู้อย่างเดียวว่า ผมวิ่งสบาย ระหว่างวิ่งก็จินตนาการท่าวิ่งในคลิป ตลอดทาง ถูกหรือป่าวก็ไม่รู้ ก็วิ่งไปเรื่อยๆ แต่เอ๊ะ ทำไม เราไม่เจอเพื่อนบอยเลย เราแซงไปตอนไหนหรือป่าวหว่า เพราะเพื่อนบอกจะวิ่งที่ race 7:00 ต่อ กม. ซึ่งมันก็มืดๆ ก็ชักไม่แน่ใจ แต่ไม่เป็นไร วิ่งไปเรื่อยๆ เล่นกับเด็กที่มาเชียร์ข้างทางบ้าง โบกไม้โบกมือ กับชาวบ้านบ้าง

โอ้ว มันช่างเป็นกันเอง น่าซาบซึ่งใจมาก จะไปหางานไหนที่เป็นแบบนี้บ้างหน้า วิ่งในกรุงเทพฯ เจอแต่คนอวยพร ให้ตลอดทาง มาเจอแบบนี้ยิ่งหลงรักที่นี่ไปมากกว่าเดิม

การวิ่งในครั้งนี้ เนื่องจากร่างกายไม่พร้อม เลยต้องติดอุปกรณ์เสริมเพิ่มเติม เพื่อเช็คสภาพตัวเองตลอด ก็คือ Heart Rate ที่มาพร้อมกับน้อง Garmin ซึ่งระหว่างการวิ่งก็ดูหน้าปัดแทบจะทุกจุดก่อนให้น้ำ หรือเมื่อรู้สึกสภาวะร่างกายเปลี่ยนไป ที่ทำเช่นนี้ เพื่อประคองไม่ให้หัวใจทำงานหนักเกินไป

จนกระทั่งวิ่งมาถึง กม.ที่ 20 มองไปข้างหน้าเห็นเค้าลาง มนุษย์ร่างกำยำ + กับท่าวิ่งอันเป็นเอกลักษณ์ ไม่ใช่ใครที่ไหน เพื่อนผมเองครับ เพื่อนบอย ผมก็วิ่งตามไปข้างหลังเรื่อยๆ ไม่ให้เค้ารู้ตัว แต่ดูจากอาการวิ่ง ดูแล้วเหมือนส่งสัญญาณอะไรบางอย่าง เพราะเป็นมาราธอนแรกของเพื่อนเหมือนกัน (ผมเดาว่า เค้าวิ่งเร็วเกินไปใน race ของมาราธอน) ผมก็เลยวิ่งตามไปเรื่อยๆ จึงสังเกตุ พบว่า ความเร็วของเค้าเริ่มตกลงเรื่อยๆ ผมก็เลยต้องแซงเพราะว่าผมวิ่งตามแผน ก่อนแซงผมก็วิ่ง เข้าไปใกล้ๆ กระเซ้าสักหน่อย โดยการวิ่งแบบหอบหายใจแรงๆ ใกล้ๆ จนเค้ามามอง แล้วก็ไล่ผม ไปก่อนเลยนะ เอ๊ะ คำพูดนี้ เหมือนที่ผมบอกคนอื่นเลยนิหว่า

เรียนตามตรงเมื่อปีก่อน สำหรับเส้นทางวิ่ง เป็นอย่างไร ผมจำได้ แต่ผมจำไม่ได้ว่ากลับตัวที่ กม. ที่เท่าไหรเฉยเลย แต่รู้ว่าต้องได้พบพระ เพื่อรดน้ำมนต์เพื่อเป็นสิริมงคล แต่เอ๊ย 21 โล แล้ว ทำไมยังไม่พบพระ อยากได้น้ำมนต์มาเสริมแรงหน่อย ทำไม่ยังไม่มีจุดกลับตัว พอถึงจุดให้น้ำก็เลยถามกองเชียร์ ก็บอกว่าอีก โล สองโล เอง แล้วกลับมาเจอกันใหม่ วิ่งไป ถึงโลที่ 22 อ้าวทำไม ยังไม่กลับตัว

สงสัยจะกลับตัว โล 23 แน่ๆ เพราะเค้าบอกว่า โล 2 โล ก็วิ่งไปเรื่อยๆ วิ่งไปคำนวณเวลาไป เอ๊ะ เรากำไร อยู่เท่าไหร่หนอ ท้ายๆ จะได้ชิวๆ วิ่งเล่น ตอนนี้ ต่ำกว่า 5 ชม ที่คิดไว้เมื่อวันศุกร์ ตัดทิ้งไปได้เลย เพราะทำได้แน่นอน ถ้าไม่กลิ้งคาสนามสักก่อน 4:20 ของที่จะนำไปฝากพี่ย้ง เพื่อเป็นเคส Scenario นั้น น่าจะทำได้ไม่ยาก หรือว่าจะทำให้ดีกว่า กดดันพี่ย้ง เล่นๆ ดีหนอ

ใจคิดไปต่างๆนาๆ แต่ก็ไม่ลืม เรื่อง 10 โล สุดท้าย ของตัวเองที่ยังควบคุมไม่ได้อยู่ 24 กม คือจุดกลับตัว แล้วทำไม เค้าบอก โล สองโล มานั่งนึกที่หลัง โล สองโล ก็ 3 โล นิหว่า 555 โดนเลย

เมื่อเริ่มกลับตัว ผ่านจุดเช็คชิพ ก็เริ่มเห็นแสงสว่าง อันนี้ไม่ใช่ความสำเร็จนะครับ หมายถึงแสงอาทิตย์จริงๆ ก็เริ่มจะเห็นหน้านักวิ่งที่วิ่งมากลับตัวเป็นระยะ ทั้งรู้จักและไม่รู้จัก มีแซวมีทักทายกันตลอดทาง มาเจอพี่ๆ ที่ชมรมเดียวกันหลายคน ทำไมเรานำห่างจัง ยังคิดในใจ หรือว่าเราเร็วเกินไปอ่ะ ไม่เป็นไร เราวิ่งไปตามแผน แต่ตอนนี้ หน้าอาจารย์ ขึ้นมาเต็มสมองเลย

"อย่าทำอะไรที่ไม่เคยทำ ระหว่างซ้อม" บร่ะแล้ว ทำไปตั้งหลายๆ อย่างแนะ ใจก็คิดว่า ไม่เป็นไรมั้ง มันก็วิ่งได้ เปลี่ยนท่าไป เปลี่ยนท่ามา วิ่งไม่เหนื่อยด้วย ชิวๆ

กลับมาสู่เส้นทางวิ่งต่อ ระหว่างทางก็นึกหน้าโค๊ชไปบ้าง ตอนตะโกน "จ็อคๆๆๆๆ" ก็บิ้วท์อารมณ์ให้วิ่งเพิ่มขึ้น จนเผลอแป๊ปเดียว มาถึงที่กม ที่ 27 วิญญาณนักคณิตศาสตร์ เข้าสิง อีกครั้ง +- เรียบร้อย ถ้าเร่งอีกหน่อย สถิติ 30K ของพี่ย้ง ต้องโดนเราบี้แน่นอน คิดเสร็จไม่พูดพร่ำทำเพลง บรรจงหยิบแตงโมขึ้นมาหนึ่งกำมือ ปรับองศาการวิ่ง เอ็นไปข้างหน้าปรับความเร็วขึ้นอีก 20 วิ เพื่อ ทำ New PB ที่ 30 กม. ซึ่งเป็นความเหนื่อยที่เราทนได้อยู่แล้ว เพราะ เจอ 400 Jog 200 วันก่อน เหนื่อยกว่าเยอะ ลองมองย้อนกลับไป

ก็เห็นว่าคอร์ททุกคอร์ท ที่โค๊ชมอบให้ มันมีความหมายในตัวมันเอง ขึ้นอยู่กับเราว่าจะมองเห็นหรือค้นพบมันหรือไม่ ศรัทธาก็เป็นปัจจัยหนึ่งที่จะทำให้เรา Can Do. ใช้ระยะเวลาไม่นานในการทำลายสถิติ 30 KM ของตัวเองและของพี่ย้งลงได้ อย่างสบายๆ รู้สึกว่าทำไมตัวเอง วิ่งมาตั้ง 30 โล แรงยังเหลืออีกเยอะ ไม่เห็นเหมือนงาน มิซูโน่ แม่น้ำแคว ที่ครบ 30 โล ของเก่า แทบจะออกมาหมด ทั้งนี้ทั้งนั้น น่าจะมาจากผลการซ้อมที่มีการปูพื้นฐานที่ดี ถึงแม้ว่า ตัวคนฝึกจะกะโหลกกะลา เกเรตลอด สรุป New PB ที่ 30 กม อยู่ที่ 2:53:28

ตอนที่ 5

ปรากฏการณ์ที่คาดถึง และคาดไม่ถึง

สิ่งที่แปลกของงานนี้ ซึ่งคงเป็นเรื่องยากที่จะแบ่งแยก ก็คือเรื่องของเช็คพอยต์ เนื่องจากระยะฮาลฟ์กับมาราธอน มีชิฟ เป็นหลักฐานอยู่แล้ว ก็เลยงงมากว่าจะมีทำไม ซึ่งถ้าคิดในแง่ดี ก็คือ เส้นทางมินิ เป็นเส้นทางเดียวกัน ถ้าไม่ให้พอยต์ หรือมาให้น้องที่แจกเลือกว่าจะแจกให้ใครดีหนอ ก็อาจจะให้ทำงานยากขึ้น

เห็นหลังก็รู้แล้วว่าใคร

และอีกอย่าง นิสัย คนไทย ไม่แจก ก็จะเอา อาจมีเยอะ เลยตัดปัญหาไปไอ้เรื่องหนังยาง เช็คพอยต์ เนี้ย ผมรู้สึกไม่ชอบเลยสักงาน คนจัดจะรู้ไม๊ว่ามันรัดทำให้เจ็บมาก แล้วก็ไม่ค่อยสะดวก ต้องมาพะวังกับมันตลอด ถ้าจะมีเป็นที่ยางรัดผมของผู้หญิงก็ยังดี เพราะมันนุ่มกว่ากัน พูดถึงเรื่องหนังยางเช็คพอยต์ แล้วคิดถึงงาน มาราธอนที่ 2 ของผม ที่สวนลุม ที่แจกเป็นยางผูกด้วยริบบิ้น งานนั้นกำ กันมือเหนียวเลย ทั้งเยอะ ทั้งใหญ่ คิดดู 17 รอบ 17 เส้น วันหลังถ้ายังไม่ปรับปรุงและยังกล้าที่จะไปวิ่งที่นั้นอีก อาจจะต้องยืดอก พกถุง ไปใส่หนังยางด้วย

ผมเห็นบางคนเอามารัดแขน ริ้บบิ้นพริ้วเลย ทำให้นึกถึงหนังเรื่องไอ้มดเอ็กซ์ วี 6 อเมซอน ไปซะงั้น กลับมาถึงเรื่องยางเช็คพอยต์ของจอมบึง ซึ่งเป็นจุดเล็กๆ น้อย แต่ผมเรียนตามตรงว่าไม่แน่ใจว่าเป็นสาเหตุ ของสิ่งที่ผมจะเล่าต่อไปนี้หรือป่าว

เนื่องจากพอเข้าระยะที่ กมที่ 31 นั้นผมรู้สึกชาที่แขนขวาอย่างมาก มันชาแบบไม่รู้สึก ไม่รู้ว่าเกิดจากท่าการแกว่งแขนที่มันเกร็ง (หรือป่าวไม่รู้) หรือว่าเกิดจากหนังยางเช็คพอยต์ เพราะว่าผมเอาหนังยางมารัดนิ้วไว้เลยไม่แน่ใจว่ามันเกี่ยวข้องกันหรือป่าว กลายเป็นตอนนี้วิ่งไป ต้องคอยบริหารแขนขวาไป หมุนไปเรื่อยๆ เมื่อรู้สึกชา เจอน้ำก็เอาน้ำราด นี่คือปรากฏการณ์ที่คาดไม่ถึง และอยากค้นหาคำตอบ ว่ามันเกิดจากอะไรจริงๆ

เมื่อวิ่งมาถึง ระยะทางที่ กม. 32 แสงสว่างเริ่มขึ้นเต็มท้องฟ้า แต่ยังไม่มีแดดลงมาเท่าไหร่ ซึ่งเมื่อคำนวณดูแล้ว คิดว่า อีกไม่เกิน 20 นาที ต่อนาที ต่อจากนี้ คงต้องเจอ แดดเต็มๆ แน่ ซึ่งก็ไม่ผิดจากที่คิดไว้เลย ทำให้ย้อนกลับไป คิดถึงการซ้อมกลางแดดที่ผ่านมา คิดแล้วพาลจะเป็นลม เพราะ แดดแรงๆ มันทำให้ร่างกายเราอ่อนล้า ลงไปทันตา แล้ว ไม่มี อ. มาตะโกน จ็อคๆๆๆ ด้วย

แต่ยังไงก็ต้องสู้ต่อไป เพราะเรามีกำแพงที่ต้องผ่านให้ได้ 3 ชั้น

ชั้นแรก 30 กม ผ่านไปได้แล้ว ด่าน 4:30 ก็น่าจะทำได้

กำแพงด่านสุดท้ายที่ตั้งไว้ คือ ต่ำกว่า 4 ชม อันนี้ คิดเรื่อยเปื่อยไป ในขณะวิ่งอยู่อย่างลำพอง 5555 ระหว่างระยะทางวิ่ง กม ที่ 32 มาก็เริ่มเจอนักวิ่งระยะฮาลฟ์ บางปะปราย ซึ่งทำให้นักวิ่งเพิ่มขึ้นในสนามขึ้นมาอีกหน่อย มาถึงตอนนี้ ก็เปลี่ยนท่าวิ่ง ไปท่าวิ่งมา เพื่อไม่ให้จำเจ บวกกับต้องลดความเร็ว เพื่อหมุนแขน ให้หายชา

และแล้วการนัดหมายของผมก็มาถึง เมื่อมาถึงระยะที่ 35 กม. ตะคริว กระตุกขึ้นมาที่น่องขาซ้าย ทำให้ผมต้องชะลอความเร็วลงทันที และหยุดวิ่งเพื่อทำการยืดเหยียด ให้คลายความตึงตัวไป ใช้เวลาไม่นานประมาณ 1 นาที จึงออกวิ่งต่อ ซึ่งรู้เลยว่า กำลังไม่ได้ตก แต่ไม่สามารถใช้พลังได้อย่างเต็มที่ เพราะเมื่อจะกลับไปใช้ความเร็วเดิม ก้อนตะคริวก็จะขึ้นมาตลอด

ทำให้ กม.ที่ 35-37 ต้องปรับความเร็วลงมา ในระดับที่ร่างกายเรารับได้ และก็คิดในใจ ไม่เป็นไร วันนี้กำไร มาเยอะแล้ว จ่ายคืนบ้างนิดหน่อย ก็คงไม่เป็นไร ถ้าแบบนี้ ตีประคองไป เวลาก็ยังโอเคอยู่ แต่สุดท้ายความอดทนของกล้ามเนื้อ ก็สิ้นสุดจอดไม่รอดที่ กมที่ 37

ซึ่งเป็นระยะที่เกินกว่ากล้ามเนื้อของเราเคยรับได้ ซึ่งพอย้อนกลับมานั่งนึกถึง การซ้อมของตัวเองที่แช่เย็น การซ้อมระยะมาราธอน ที่ 30 กม. ไม่กี่ครั้ง ซึ่งทำให้กล้ามเนื้อยังไม่ได้ถูกพัฒนา ไปสู่ระดับที่จะต้องแบกรับภาระมากกว่านั้น ประกอบการซ้อมที่ไม่ต่อเนื่อง ทำให้กล้ามเนื้อไม่แข็งแรงเท่าที่ควร การโหนระดับ ขึ้นมาทนได้ ถึงระดับ 37 กม นี่ก็ถือว่า สร้างความพึงพอใจให้กับตัวเองในระดับหนึ่ง ที่คิดว่า 35 มาแน่ แต่ก็ยัง "เอาอยู่" ถึง 37 กม

ตอนที่ 6 ตอนจบ

5 กม. ที่ไกลที่สุดในโลก

เมื่อลองมาทบทวน คำนวณตัวเลขเล่นๆ ไม่น่าเชื่อว่า 37 โล แรก ค่าเฉลี่ย เราสามารถที่จะวิ่งได้ต่ำกว่า 6 นาที ต่อ กม. แต่ความผิดพลาด ก็คือความผิดพลาด ซึ่งจะต้องถือเป็นบทเรียน เพื่อนำไปปรับปรุงให้ดีขึ้น มิใช่มามัวแต่พร่ำพรรณนา โดยมิได้คิดจะปรับปรุง

42 -37 คือ 5 โล ที่จะพิสูจน์ สติ สมาธิ และสภาพจิตใจ หลังจากคิดแล้วถ้าฝืนวิ่งอีกต่อไปจบไม่สวยแน่ ณ ตอนนั้น สติ เป็นสิ่ง ที่เราเรียกกลับมา ในตอนนั้น เพื่อให้กับสู่โลกปัจจุบัน มิใช่โลกแห่งการจินตนาการ การปรับจากการวิ่งมาเดินเพื่อประคองอาการตะคริวกิน เกิดขึ้นทันที พร้อมกับสมองที่ต้องเริ่มสั่งการ ว่าจะทำอย่างไรต่อไป แต่ว่าในโลกของสติ ก็มักมีมาร มาผจญเสมอ เพราะหลังจากเริ่มเดิน และเริ่มจะคิดวางแผน คำนวณเวลาใหม่ ว่าจะเอาอย่างไร ก็มีความคิดในด้านลบแว๊บเข้ามาในสมองทันที

"จะบ้าหรือป่าว มีสติหรือป่าว อยู่ดีดี มาตากแดด มาทรมาน"

"เลิกเหอะ เดี๋ยวรถมาก็ขึ้นรถกลับไปเลยดีกว่า"

"เอ็งไม่เห็นเหรอ ตอน 35 โล นักวิ่งกองกันเพียบ อยากเป็นแบบนั้นเหรอ เลิกหารถนั่งกลับเหอะ"

แต่แล้วความคิดอีกด้าน ก็เข้ามาแทนที่ "อย่าฟุ้งซ่าน"

"ตั้งใจฝึกมาตั้งนาน จะมาทิ้งกันง่ายๆ แบบนี้เหรอ"

พีเวช ผู้อินดี้ ที่สมัยก่อนผมเข้าใจผิดว่ามีฝาแฝด

สุดท้ายก็ยินเสียงแว่วในโสตประสาท มาแต่ไกล "จ็อคๆๆๆๆ ๆๆๆๆ"

ไม่น่าเชื่อว่าเสียงนี้จะเรียกสติผมกลับมา จากจิตใจที่ฟุ้งซ่าน เริ่มกลับมาตั้งสติ คิดวางแผนใหม่ ทำยังไงก็ได้ให้วิ่งให้ถึง โดยบรรลุเป้าหมาย และไม่เสียลุคส์ แผนการถูกนำมาขยายผลทันที 3 ชั่วโมง 37 นาที คือเวลา ณ ขณะนั้น คงต้องเดิน สัก 30 นาที เพื่อให้กล้ามเนื้อคลายตัว ขอที่ระยะ สัก 3 กม. แล้วที่เหลือค่อยจ็อค ต่อให้เข้าเส้นชัย

จึงเริ่มปฏิบัติการกู้วิกฤต โดยเริ่มเดิน ให้คล้ายวิธีเดินทน เดินเร็ว ซึ่งดูนาฬิกาคร่าวๆ แล้ว ค่าเฉลี่ยอยู่ที่ 10 นาที ต่อ กม. แต่ความเป็นจริงรู้เลยว่าเป็นการเดินที่ค่อนข้างทรมานมาก เพราะกล้ามเนื้อมันระบมไปหมด ตอนแรกๆ แม้แต่การวางเท้า ยังสะท้านขึ้นมารู้สึกเจ็บปวดมาก จึงต้องค่อยๆ เดิน เพื่อปรับจังหวะ คิดดู ยังช้า กว่าเฮียฮ้อ ของฟอร์รันเนอร์ เขยกเลย

บรรยากาศรอบข้าง ช่างไม่สวยหรู เหมือนในตอนแรกที่วิ่งเลย ความรู้สึกว่า ทำไม 5 โล นี่มันช่างยาวไกล กว่าจะเจอจุดให้น้ำแต่ละ กิโล มันช่างยาวไกลเสียนี่กระไร เดินเท่าไหร่ก็ไม่ถึงสักที ระหว่างทางรถ Ambulance ก็ไล่เก็บนักวิ่งขึ้นรถไปทีละคนสองคน จนมาจอดที่ข้างๆผม เพราะด้านหน้าผม มีนักวิ่งตะคริวกินและล้มลงไปกองอยู่กับพื้นทันที ซึ่งเพื่อนๆ กำลังประคองอยู่ ซึ่งถือเป็นโชคดีที่รถมาอยู่ใกล้ ซึ่งจะทำให้ไม่เกิดอันตรายต่อนักวิ่งท่านนั้น เพราะลำพังนักวิ่งด้วยกัน ผมคิดว่าในสภาพที่ทุกคนสะบักสะบอม กันทั้งนั้นการก้มลงไปช่วยประคองใครในเวลานั้น คงเป็นเรื่องที่ยากมาก

ซึ่งหลังจากนักวิ่งท่านนั้นขึ้นรถไปรวมกับหลายๆ ท่านที่พักอยู่บนรถ ผมก็เริ่มเดินให้เร็วขึ้น เพื่อไม่ให้ผิดแผนที่คิดขึ้นมาแทนที่มาถึงตอนนี้ นักวิ่งที่ผมแซงมาตั้งแต่แรก ๆ ก็เริ่มทยอย หันมาส่งยิ้มให้ ผมก็ยิ้มตอบแบบเฟื่อนๆ มากันหมด ไม่ว่าจะเป็น พี่กบดาบจั้มป์ พี่ไก่ พี่สมาน พี่หนา เซ็นทรัลพระราม2 คนแล้วคนเล่าแซงกลับไปหมด ซึ่งมีอีกหลายท่านที่รู้จักหน้า ทักทายกัน แต่ไม่รู้จักชื่อ ใจก็คิดไปพลางว่า อารมณ์ ตอนแซงคนอื่นตอนท้ายๆ ก็ได้มาเยอะแล้ว มาลองสัมผัสความรู้สึกที่โดนแซง และได้รับรอยยิ้มที่เพื่อนๆ มอบให้ว่าจะรู้สึกอย่างไร ใครไม่เคยเจอ ต้องมาเจอเองครับ

บอกได้เลยครับว่ามันจี๊ด 55555

จะไม่ให้จิ๊ดได้ยังไง เพราะวันนี้ ผมวิ่งแซงพี่ที่เซ็นทรัลมาหมด กะว่าวันนี้ ขอได้ที่ 1 ของชมรม สักหน่อย เพราะวิ่งทีไร ถ้าไม่กลางก็บ๊วยมาตลอด พอมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ ก็เซ็งไปชั่วขณะ

ก้าวแล้วก้าวเล่า ทำไมมันช่างยาวไกล อะไรจะขนาดนั้น เดินเท่าไหร่ ก็เหมือนระยะทางมันเพิ่มช้า กว่าเวลาที่เดินไปช่างไม่มีสัมพันธภาพเลย ชีวิตในช่วงเวลานี้ แสงแดด ก็ช่างเป็นใจ เสียนี่กระไร ส่องแสงจ้า รับอรุณอย่างเบิกบานซึ่งต่างจากมนุษย์คนนี้ ที่ไม่มีความต้องการแสงแดดเลยในช่วงนั้น

ในที่สุดเราก็เดินมาได้ 3 โล จนได้ จนมาเริ่มเลี้ยวซ้ายแล้ววิ่งตัดถนนข้ามไปอีกฝั่ง ซึ่งเราจำได้ดี เมื่อปีที่แล้ว ที่เราได้รับน้ำใจเป็นน้ำเต้าฮวยนมสด ที่ช่วยประคอง ให้วิ่งถึงเส้นชัยเมื่อปีก่อน

แต่ปีนี้ กลับไม่พบ โต๊ะที่มาตั้งเพื่อแจกนักวิ่ง ก็ผิดหวังเล็กน้อย แต่ย้อนคิดคำพูดของป้าเมื่อปีก่อนจำได้ดีว่า วันนี้ป้าไม่มีเวลาเข้าไปช่วยงาน เลยมาแจกช่วงนี้ที่หน้าบ้านตัวเอง ซึ่งปีก่อนผมวิ่งอยู่ที่ 5 ชม. กว่า ๆ ซึ่งยังไม่ใช่เวลาที่ป้าจะมาแจก คิดไปนั่น ที่เสียดายไม่ใช่ตะกละ หรืออะไรหรอก เพียงแต่อยากคุยกับป้า เพื่อขอบคุณน้ำใจเมื่อปีก่อนที่ทำให้ผมมีแรงวิ่งต่อไปจนถึงจุดหมาย

กม ที่ 40 ผ่านไป กำลังย่างก้าน สู่ระยะ 41 กม เลยทดสอบจ็อก ดูปรากฏว่า วิ่งไปได้สักระยะเริ่มมีอาการ ก็เลยเบาลงอีกเพื่อให้ร่างกายกระตุ้นให้พร้อมสำหรับการทำงานหนักครั้งสุดท้าย ซึ่งปรากฏว่า ยังไม่ทันที่จะเริ่มเบาลงที่สุด เหลือบไปเห็น พี่รุจน์ กำลังบรรจงถ่ายรูปนักวิ่งก่อนหน้า อยู่หลายท่าน นาทีนี้ เสียลุคส์ ไม่ได้ ก็เลยลองทดสอบวิ่งดูปรากฏว่า วิ่งได้เหมือนมีปาฏิหารย์ กล้องมีผลต่อชีวิตผมซะงั้น 5555 พี่รุจน์ ก็ส่งสัญญาณ ให้ออกมา ให้โฟกัส กับกล้อง แน่นอน ผมไม่รอช้า จัดไปเต็ม ๆ จนมือไม้พันกันมั่วไปหมดไม่รู้ท่าไหนต่อท่าไหน (ตะคริวที่แขน หายไปตอนไหนหว่า นึกขึ้นได้ ขำขึ้นมาซะงั้น)

หลังจากนั้น ก็เริ่มเร่งสปีด เพราะเริ่มวิ่งได้แล้ว ก็มาเจอ กับพี่ตุ้มที่กำลังเก็บภาพอยู่ พี่เค้าแซวอะไรประมาณเหลืออีก 2 กม ประมาณนี้ ให้วิ่งให้เร็วหน่อย ผมร้องจ๊ากทันที เพราะผมไม่รู้ระยะจริงของงานว่าเท่าไหร่ เพราะจากจุดตรงนั้นถ้าให้เป็นมาตรฐานก็ควรเหลือแค่ กิโลเดียว ซึ่งถ้ามากกว่านี้ ผมคิดว่า แป๊กแน่ ซึ่งมาถึงตอนนี้ เด็กๆ ที่มาเดินก็เยอะมาก จะให้ผมวิ่งหลบก็คงไม่สามารถจะทำได้แน่นอน

การเรียกพลังเสียง จึงต้องนำออกมาใช้ใน กิโลเมตรสุดท้าย ผมตะโกนโหวกเหวก อย่างบ้าคลั่ง โอ้ววๆๆๆๆ ผมส่งเสียงให้น้องๆ ที่เดินทอดน่องหน้ากระดานเรียงเดียวอย่างสบายใจ ให้รู้ว่ารถถังมาแล้วจะได้หลบหลีกให้ จ็อคๆๆๆๆๆ ส่งเสียงเอง เพื่อบิ้วท์ อารมณ์ งานนี้ขนออกมาหมดแม๊กซ์ เพื่อให้ผ่อนคลายให้มากที่สุด

ในที่สุด ก็มาถึงจุดที่สตาร์ท จนได้ ก็มาเข้าหลักการที่คุณลุงสับปะรด กล่าวไว้ ว่า มันจะให้ตูเข้า พรมสีไหนว่ะ ขึ้นมาจนได้ไม่เห็นหรอกว่าเค้ามีเขียนระยะไว้ ขอบอกตามตรง ตามันลาย มาเห็นว่าเค้าบอกก็ไอ้ตอนมาดูรูปตอนหลังนี่แหละ ใครพูดอะไรตอนนั้นก็ไม่ได้ยิน หรอกว่าให้เข้าพรมสีอะไร หูมันอื้อ ไม่ใช่เพราะอะไรหรอกนะ เพราะเสียงพิธีกรพูดกลบหมดเลย 555 สุดท้ายก็เห็นที่นาฬิกา ที่เป็นเวลาของมาราธอน ซึ่งในที่สุดก็เลือก เข้าพรมสีแดง ตามเบอร์ที่หน้าอกด้วยเวลา 4:23:30 ซึ่งเป็นระยะที่จับได้จากนาฬิกาตัวเองและตรวจสอบกับ Chip แล้ว เป็นเวลาที่ตรงกันเป๊ะ

สุดท้าย มาราธอนแรกของปีนี้ ก็จบลงไปได้ด้วยดี ด้วยการทุบสถิติของตัวเอง ทั้ง 30k และ มาราธอน

ผมบอกแล้วไง ว่า นักกีฬา "ชอบทำลายสถิติ"

มาราธอนที่ดีที่สุด

สุดท้ายนี้ขอขอบคุณ อ.สถาวร ที่เป็นครูในเรื่องวิ่งคนแรก ที่ถ่ายทอดสิ่งดีๆ และความห่วงใย ให้เสมอมา

ขอบคุณสมาชิกเซ็นทรัลพระราม 2 และ SathavornRunningClub

ขอบคุณเพื่อนๆ นักวิ่งที่วิ่งด้วยกัน

ขอบคุณสองขา ที่พาไปให้พบสิ่งที่ยัง Unseen อีกหลายอย่าง

ขอบคุณช่างภาพทุกท่าน จากทุกสำนัก ที่ช่วยบันทึกประสบการณ์และความทรงจำให้กับชีวิตผม

แล้วพบกันใหม่ จอมบึงมาราธอน

เขียนบันทึก ณ วันครู ปี 2555

ไช้

15 มกราคม 2012

Race 80 อดทนเพื่อมาราธอน

Race 80 120 ปี สมเด็จพระราชบิดา ศาลพันท้าย

วันนี้ได้รับการอนุเคราะห์จากพี่นิพนธ์อีกแล้วครับ  งานฟรี มาบ่อยครับช่วงนี้ เลยขนไปทั้งบ้าน เพราะมันไม่มีค่าใช้จ่าย  พูดถึงเรื่องค่าใช้จ่ายในงานวิ่งแต่ละครั้ง เมื่อมานั่งคิดคำนวณเล่น ๆ ก็มากโขอยู่เหมือนกัน  ไม่ว่าจะค่าสมัครวิ่ง  250 300 400 500 ไปจนถึง 800 บาทต่อคน  ถ้าไป กัน 4 คน อาทิตย์นึง ๆ ก็หลายพันเหมือนกัน นี่ยังไม่รวมค่าทางด่วน ค่าน้ำมันรถ เลยนะรับ

แต่เมื่อมาคิดคำนวณ กับ เิิงินจำนวนนี้ต้องจ่ายไปกับ การเลือกอยู่เฉยๆ ไม่ออกกำลังกายอะไรเลย เจ็บป่วยที เข้าโรงพยาบาลที นี่ก็เสียเงินหลักหมื่นเลย ดังนั้น ก็คงต้องดำเนินชีวิตแบบนี้ต่อไป

กลับมาที่งานวิ่ง วันนี้ผู้คนมาร่วมงานกันอย่างคับขั่ง ซึ่งอาจจะเป็นผลงานของ งานวิ่งมหากาพย์โต๊ะจีนของพี่นิพนธ์ ในครั้งก่อน

มีการสั่งจอง เบอร์วิ่งล่วงหน้า กันเข้ามามากมาย แต่เหตุการณ์ความเห็นแก่ตัว จากงานโอลิมปิค ก็ตามมาหลอกหลอนที่นี่อีก  มีหลายชมรม สั่งจองเบอร์ล่วงหน้าเข้ามา เป็นหลักสิบ หลักร้อย และ ก็เข้ามารับเสื้อและเบอร์เรียบร้อยกัน ในคืนวันเสาร์ก่อนงาน เหมือนปกติไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่เช้าวันอาทิตย์หลายคน กลับมีความสามารถพิเศษ สามารถได้รับถ้วยจากรางวัลชนะเลิศบ้าง รองชนะเลิศบ้าง  จากงานวิ่งอีกที่

สำหรับการวิ่งในครั้งนี้ คงไม่มีอะไรพิเศษ ไปกว่า การวิ่งโดยข่มจิตตน ใน Pace ที่ต้องการใช้วิ่งในครั้งหน้า  ซึ่งหากเราไม่หา Partner ที่มีระดับฝีเท้าด้อยกว่า ก็จะทำให้วิธีการนี้ใช้ไม่ได้  เพราะถ้าวิ่งกับคนที่เร็วกว่าเรา ความเร็วมันก็จะเพิ่มขึ้นไปเรื่อยๆ

แต่ถ้าเราหาคนวิ่งช้ากว่าเรา และเราระงับจิตตัวเองได้ ก็จะกลายเป็นการวิ่งที่เราสามารถควบคุมจังหวะการวิ่งได้ อีกทั้งยังจะทำให้ Partner เราวิ่งดีขึ้นด้วย

ซึ่งคงไม่มีใครที่จะเหมาะกับตำแหน่งนี้ เท่าน้องชายตัวเอง วันนี้จึงถอยตัวเองไปอยู่แถวสุดท้ายคนสุดท้ายในการปล่อยตัว เพื่อไม่ให้วิ่งจังหวะคล้อยตามคนอื่น

นอกจากการวิ่งแบบข่มจิตแล้ว อีกสาเหตุหนึ่งที่ต้องวิ่งช้าก็เป็นเพราะเมื่อวานวันเสาร์ เพิ่งลงคอรท์ 400 จ็อค 200 มา 20 เที่ยว วิ่งเสร็จ ยกขาแทบไม่ขึ้น เพราะเป็นการซ้อมท่ามกลางแดด และสักขีพยานมากมาย

การวิ่งในวันนี้ ในช่วงแรกเป็นไปอย่างช้ามาก อาจเป็นเพราะวันนี้ไม่มีแรงฮึดที่จะวิ่งวอร์มก่อนแข่งจริง 20 นาทีอย่างปกติที่ทำ  สามารถวอร์มได้ แค่ไม่ถึง 5 นาที เพราะวุ่นวายเรื่องแจกเสื้อแจกเบอร์กันอยู่

การวิ่งช้า ก็ดีเหมือนกัน ทำให้เราได้เห็นมุมมองอะไรที่แตกต่างจากการตะบันวิ่งเร็ว โดยไม่เห็นอะไรรอบข้างทางการวิ่ง   พ่อแม่ลูก ร่วมกันวิ่ง  คู่สามีภรรยา  ช่วยกันประคองการวิ่ง  การวิ่งแบบอัดของเด็กๆ ที่วิ่งได้สั้นๆ ก็หมดแรงต้องเดิน  เป็นภาพที่แตกต่างจากที่ปกติที่ข้าพเจ้าได้เคยพบเห็น

สาวๆ น่ารัก ก็มักจะอยู่ท้ายแถวด้วย  บันเทิงตาจริงๆ

ระหว่างทางก็มีคึกคักบ้างหลังจากเครื่องเริ่มร้อน เมื่อผ่านไปได้ 5 กม ก็ลองชวนจ็อคเร็วกัน ซึ่งน้องข้าพเจ้าเครื่องเริ่มติดตาม  จนต้องปรามกันให้ลดสปีดลง ไม่งั้นเป้าหมายที่วางไว้ ก็จะไม่เกิดประโยชน์อะไรขึ้นเลย แถมหนำซ้ำยังเสี่ยงที่จะเกิดอาการบาดเจ็บด้วย เพราะสนามนี้ คือ สนามเงา ของ งานพันท้ายนรสิงห์  ที่เส้นทางเป็นคอนกรีตตลอดทาง  นี่ก็เป็นอีกสาเหตุที่ต้องวิ่งแบบนี้

เมื่อวิ่งจบ งานนี้ตัวเบาหวิวเลย  เมื่อกับว่า เมื่อวานวิ่งหนักมา วันนี้มาวิ่งคลาย เลยทำให้กล้ามเนื้อที่ตึงเมื่อวานเหมือนถูกปลดแอกในวันนี้เลยทีเดียว

ระยะ 10.42 กม  ใช้เวลา  1:07:26

ไช้
8 มกราคม 2012

Race 79 ส่งท้ายปีเก่า ต้อนรับปีใหม่

Race 79  UN2011

ช่วงสิ้นปีแบบนี้ อาชีพนักบัญชีมักจะไม่ได้หยุดพัก หรือสามารถลาพักร้อนได้ เหมือนอาชีพอื่นๆ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา  วัฏจักรชีวิตวนเวียนแบบนี้มาตลอด  ปีนี้ก็ไม่ได้แตกต่างจากปีก่อนๆ แถมยังมีโปรโมชั่นแถมมากมาย งานประดังเข้ามาอย่างกระหน่ำ  โดยไม่มีทีท่าว่าจะลดน้อย

ทั้งงานใหม่ ที่ยังไม่คุ้นเคย และงานเก่าที่ยังต้องรับผิดชอบ โดยมีเวลาเป็นตัวบีบคั้น

31 ธันวาคม  ในขณะที่ชาวบ้าน เค้าเริ่มกลับบ้านต่างจังหวัด บางคนก็ออกทางไปพักผ่อนหย่อนใจทั้งเป็นคู่ หรือว่าทั้งครอบครัว  ข้าพเจ้ากลับต้องนั่งอยู่หน้าจอสี่เหลี่ยม และเหล่ากองเอกสาร สารพัด ทั้งใบซ่อมงานของช่างที่ยังไม่ได้ดำเนินการใดๆ ทั้ง Monthly Schedule for Closing ที่แปะอยู่ข้างฉากกั้นที่ยิ่งดู ยิ่งบีบคั้นตัวเอง เพราะทำเท่าไหร่ก็ไม่หมด  

ยิ่งทำยิ่งหดหู่ จนบางครั้ง ต้องมองออกไปนอกกระจกจากชั้น 30  ใจกลางกรุงเทพฯ  อยากจะลาออกไปไกลๆ จากที่นี่ซะที แต่ตราบใดที่ภาระกิจยังไม่จบ ข้าพเจ้าก็คงยังไปไหนไม่ได้ เพราะคำว่า "เพื่อน" คำเดียว

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น  โดยสายปลายทาง มีเจตจำนงค์ที่จะให้ข้าพเจ้าไปร่วม พบปะสังสรรค์ ประจำปีกัน กับ สหายกลุ่มนี้ เป็นกลุ่มที่คบกันมา มากกว่า 20 ปี แล้ว เรียกว่ายิ่งกว่าญาติ กิน นอน เที่ยว ด้วยกันมาตลอด มีเพียงแต่ตัวข้าพเจ้านี่แหละที่อยู่ในช่วงเวลาเหล่านั้น น้อยกว่าชาวบ้าน จากภาระการงานที่รุมเร้า

เสียงตอบจากฝั่งนี้ ทำได้เพียง กล่าว "ไม่แน่ใจ ถ้าเสร็จแล้วจะรีบไป แต่ไม่รับปาก"  ข้าพเจ้ากล่าวได้เพียงเท่านี้จริงๆ

หลังจากวางสาย ก็พยายามเร่งงานให้เร็วที่สุด แต่จนแล้วจนรอด พิจารณาแล้วยังไงก็ไม่เสร็จ จึงตัดสินใจ ปิดเครื่อง แล้วเดินทางไปยังจุดหมายปลายทาง จากเสียงโทรศัพท์ดังกล่าว

ความทุกข์ หมดไปเมื่อได้พบกับกัลยาณมิตร  ต่อจากนั้นก็คือ เวลา กิน กิน และ ก็ กิน เนื่องจากข้าพเจ้าไปเป็นคนสุดท้าย และ คนอื่นก็เริ่มกินกันไปหมดแล้ว   ทั้งเสียงเพลง ทั้งบรรยากาศ ทำให้ชีวิตกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง   

สองทุ่มเป็นเวลาที่ต่างคน ต่างแยกย้ายกลับบ้่านหลังจากงานเลี้ยงเลิกลา  ระหว่างเส้นทางกลับบ้าน ก็นึกถึงงาน UN ที่สนามหลวง ที่กำลังจะจัดในคืนนี้  ที่คิดว่าคงไม่มีโอกาสได้ไปวิ่ง ได้แวบเข้ามาในหัวสมอง  เบอร์วิ่งที่ซื้อไว้ล่วงหน้า 4 เบอร์  ก่อนงานจะเลื่อน ที่คิดว่าจะไม่ได้ใช้ ก็กลับมามีประโยชน์อีกครั้ง   เมื่อคิดได้ดังนั้น จุดมุ่งหมายคือการกลับบ้านไปเปลี่ยนชุด และ พาคนที่บ้านไปงานวิ่งนี้

แน่นอน ย่อมไม่พลาดที่จะโทรหาคู่ปรับ เพื่อชักชวน ให้ออกมาเช่นกัน  หลังจากที่ก่อนหน้านี้ เป็นตัวเราที่ปฏิเสธงานนี้ไป   เสียงคู่สนทนาปลายสาย แจ้งว่าไม่สามารถออกมาได้ เพราะเดี่ยวคนที่บ้านจะเคืองเอา ก็เป็นอันว่าเข้าใจ ว่าต้อง ลุยเอง

เมื่อถึงบ้าน เวลา เกือบ 3 ทุ่ม เช็คสมาชิกแล้ว ปรากฏว่า เหลือเพียงคนเดียวที่ยอมไปกับข้าพเจ้า คือ มิงค์  ไม่มีเวลาแล้ว ขึ้นไปหยิบกางเกง รองเท้าใส่หลังรถ ออกเดินทางทันที

ไม่เคยคิดเลยว่าการเดินทางในช่วงวันสิ้นปี รถมันจะติดขนาดนี้ รถติดตั้งแต่ แยกมไหสวรรค์ ยาว ไปถึงราชดำเนิน  ซึ่งมาคิดได้ ว่า  วันนี้เค้ามีสวดมนต์ข้ามปีกัน  คนและรถเลยเยอะมากเป็นพิเศษ ใกล้ 5 ทุ่มแล้ว ข้าพเจ้ายังอยู่บนถนนราชดำเนิน ซึ่งใกล้เวลาในการปล่อยตัวเต็มที่แล้ว

ทางบางเส้นถูกปิดเป็นวันเวย์ บร่ะเจ้า ขับไปขับมาจนมาถึง ม.ศิลปากร  เหลือ อีก 20 นาที จะเที่ยงคืน

จอดมันตรงสี่แยกนี่แหละ  สุดท้ายข้าพเจ้าจำเป็นต้องปักหัวรถ ไว้เลยสี่แยกไฟแดงไปนิดหน่อย  หวังว่าคงไม่โดนจับ

หวังว่าจะรีบจ้ำมาที่งาน หลังเปลี่ยนกางเกงในรถเรียบร้อย  เอาอีกแล้ว ไม่หลง ก็ลืม คราวนี้ก็เช่นกันลืมเสื้อวิ่งมา  จึงจำเป็นต้องใส่เสื้อแขนยาววิ่งจนได้

เมื่อมาถึงในงาน คนน้อยมาก อาจจะเป็นเพราะ การเปลี่ยนเวลามาจัดในช่วงนี้ นักวิ่งหนีไปเที่ยวต่างจังหวัดหมด  ผู้คนที่ดูเหมือนเยอะ เพราะส่วนใหญ่มาสวดมนต์กัน

ตามกำหนดการเหมือนกับว่าจะปล่อยตัวเที่ยงคืน  แต่จนแล้วจนรอด กว่าจะสวดมนต์เรียบร้อย ก็ได้ย้ายฤกษ์ในการปล่อยตัวมาที่ เที่ยงคืนครึ่ง โดยอัตโนมัติ

ก่อนมาวิ่งงานนี้ใฝ่ฝันกับงานวิ่งตอนเที่ยงคืนมาแล้ว อย่างปีก่อนโน้นมีงานที่พระสมุทรเจดีย์ วิ่งตอนเที่ยงคืน ที่อยากจะไปลองวิ่งดู แต่ด้วยพรรษาที่ยังอ่อน และ ต้องทำงานข้ามปี เลยทำให้แห้ววิ่งงานนั้นไป มาปีนี้ กำลังจะได้สัมผัสกับสิ่งที่คาใจมานานกับงานวิ่งกลางคืนก็เกิดขึ้น

เมื่อปล่อยตัว เหล่านักวิ่งเริ่มทยอยออกเดินอย่างช้าๆ พระภิกษุสงฆ์ นั่งตระง่านอยู่บนอาสนะ เพื่อชโลมน้ำมนต์ เพื่อเป็นสิริมงคลแก่นักวิ่งที่มาร่วมกันทำกุศลกันในวันนี้

หลังรับน้ำทิพย์ชโลมใจแล้ว การออกสเต็ปวิ่งก็ได้เกิดขึ้น แต่เป็นไปได้อย่างช้า เพราะด้วยพุทธศาสนิกชน ที่มาร่วมสวดมนต์ กำลังทยอยเดินตัดข้ามถนนกันอยู่เนืองๆ เจ้าหน้าที่ ก็อำนวยความสะดวกไม่ได้เต็มที่เพราะปริมาณคนต่างกันเยอะ

อาจเป็นสิ่งที่แปลกตาแปลกใจสำหรับคนมาสวดมนต์หรือป่าวไม่รู้ เพราะระหว่างทาง ได้รับเสียงเชียร์จากพวกท่านเหล่านั้นอย่างมากมาย  จนได้ความรู้สึกเหมือนว่ามาวิ่งแข่งท่ามกลางกองเชียร์เหมือนเป็นแนวหน้าอย่างไรอย่างนั้น

จากสนามหลวง ตัดข้ามมายังถนนราชดำเนิน จุดหมายในการไปกลับตัวอยู่ที่ ลานพระบรมรูปทรงม้า ร. 5  วันนี้ตั้งใจมาจ็อคเล่น พอระบายอาหารที่ทานไปช่วงเย็น แต่ยิ่งจ็อคยิ่งมันส์ แซงนักวิ่งหลายคนที่ไม่เคยแซงได้ ยิ่งคึก  (ความจริงเค้ามาจ็อคกันจริงๆ ผมเลยแซงได้)  จุดกลับตัวที่ กม ที่ 3 ทำไมรู้สึกเหนื่อย ร้อนมากมาย การวิ่งในช่วงเที่ยงคืน เป็นอย่างนี้เองหรือ

นี่คือสิ่งที่เรารอคอยมา 2 ปี จริงๆ หรือนี่ อากาศมันร้อน ทั้งจากคนที่มากมาย ที่แย่งกันหายใจ จากเสื้อผ้าที่เราสวมใส่  และจากอากาศในวันนี้ที่ร้อนจริงๆ  มันทำให้อยากถอดเสื้อเขวี้ยงทิ้ง แต่ก็กลัวอุจจาด เลยต้องฝืนความรู้สึกพอสมควร  พยายามประคอง pace ที่ระดับ 5 นาทีนิดๆ เพราะว่าทราบว่าระยะวันนี้เป็นระยะสั้นๆ จึงสามารถใส่หมดไว้ได้  วิ่งมาจนถึงปลายถนนราชดำเนิน ซึ่งใกล้จะถึงจุดปล่อยตัวแล้ว จึงเร่ง 

สปีดขึ้นไปอีก โดยหวังเวลาที่ดี ประเดิมในรอบปี ซึ่งมาเจอพี่รุจน์ตรงนี้ ซึ่งเป็นระยะประชิดตัว ทำให้ไม่สามารถถ่ายรูปด้านหน้าให้ได้  พยายามเร่ง จนเข้าเส้นชัยจนได้  สรุปวันนี้สามารถวิ่งได้ที่ pace 5 กม ต่อ ชั่วโมงได้พอดี

หลังจากวิ่งเสร็จ เข้าเส้นมา เมื่อทานน้ำเรียบร้อยจึงรีบกลับบ้าน เพราะรู้สึกถึงอาการแปลกๆ ที่เกิดขึ้นกับตัว  ระหว่างเดินกลับมาที่รถ เห็นผู้คนมากมายพยายามหารถกลับบ้านกันซึ่ง กลายเป็นตอนนี้ คนต้องการขึ้นรถ มากกว่ารถที่มี การแย่งชิง ก็เกิดขึ้น บางคนทนไม่ไหว ถึงกับเดินกลับบ้านก็ยังมี

ระหว่างขับรถจะกลับบ้าน วนไปวนมา จนงง เพราะถนนปิดเป็นช่วงๆ ตอนแรกว่าจะกลับทางที่มาคือ สะพานพระปกเกล้า  สุดท้าย ต้องหนีขึ้นสะพานพระปิ่นเกล้าจนได้ แล้วก็ได้ไปเยี่ยมการสร้างถนนในช่วงดึกๆ อีกแล้ว

อยู่บนรถทบทวน ว่า คงไม่เอาอีกแล้ว กับงานเที่ยงคืน  มันไม่ใช่เวลาวิ่งจริงๆ

ภาพจากพี่กบ ภาพเดียวในงาน

ไช้

ปีใหม่ 2012

ฑฟแำ