"ฉันจะจดจำที่นี่ ตลอดไป และไม่มีวันลืมเลือน"
เป็นการขับรถหลงที่ไกลที่สุด จากความเชื่อถือที่มอบให้แก่ GPS
การเดินทางในครั้งนี้ประกอบไปด้วย 5 ชีวิตจากบ้านตัวเอง รวมกับ บอยและพี่รัตน์
ก่อนการเดินทางมีการค้นหาพิักัดตามชื่อของสถานที่ไว้เรียบร้อย กันขับรถหลงทาง ซึ่งการเดินทางครั้งนี้ก็เหมือนปกติ ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรเกิดขึ้น เมื่อขับรถไปผ่านแสงไฟสว่าง แต่ไม่เห็นป้ายบอก หรือป้ายกำกับว่าเป็นงานวิ่ง กอปกับระยะในแผนที่ในโทรศัพท์ยังไม่ถึง จึงเชื่อใจ GPS มากในการนำพาไปยังจุดหมายปลายทาง แต่ยิ่งขับไปถนนยิ่งเล็ก และยิ่งมืด จนกระทั่งมาถึงจุดหมายปลายทางที่ GPS นำมา ซึ่งก็คิดว่าอาจจะเลยไปอีก จึงดื้อเพ่งขับต่อไปจนเกือบถึงปลายทางที่จะแยกไปฉะเชิงเทรา กับ ชลบุรี จึงมั่นใจได้เลยว่า หลงอีกแล้ว จึงกลับรถและเร่งเดินทางกลับ โดยปรึกษากันในรถ วินิจฉัยว่า แสงสว่างที่เราเห็นนั่นหน้าจะเป็นปลายทางของทีม
ซึ่งก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ และเมื่อไปถึง ระยะเวลาใกล้ปล่อยตัว ระยะครึ่งมาราธอนแล้ว จึงให้ทั้งทีมลงไปดำเนินการก่อน ส่วนตัวข้าพเจ้าต้องไปหาที่จอดรถ
งานวิ่งในครั้งนี้ได้รับความอนุเคราะห์จากคุณริท กรมชลประธาน ที่มอบเบอร์วิ่งระยะมินิให้ 2 เบอร์ ซึ่งได้ให้หลานกับน้องไปวิ่งในระยะ , 5 KM 10 KM ตามลำดับ
ส่วนข้าพเจ้าให้บอยล่วงหน้าไปสมัครระยะครึ่งมาราธอนไว้ให้
 |
| ดูเค้าทำกับผม ไปเอาของฝากเรียบร้อยแล้วมานอนรอรับผม ใจร้ายอ่ะ |
ซึ่งเราก็นอนใจเพราะยังไม่เห็นสัญญาณปล่อยตัว จึงชวนกันไปทำธุระส่วนตัว พอออกมากองทัพฮาล์ฟ หายเกลี้ยง สอบถามได้ความว่าปล่อยตัวไปเกือบ 5 นาทีแล้ว สงสัยว่าจะปล่อยตัวกันตอนที่เรากำลังสมัครนั่นแหละ เมื่อได้ความดังนั้น การสับเพื่อเร่งสปีดในความมืดก็เกิดขึ้น
เราไม่เคยมีประสบการณ์บนเส้นทางที่อยู่ท้ายแถวแบบนี้ การไล่กวดระยะห่าง 5 นาที เพื่อให้ทันคนสุดท้ายของแถวนั้นถือเป็นเรื่องสาหัสทีเดียว
วอร์มก็ไม่ได้วอร์ม ยืดก็ไม่ได้ทำ มาถึงวิ่งเลย กว่าจะไล่คนสุดท้ายทัน ก็เกือบ 4 กม เพราะวิ่งไม่ออก
แต่ตอนนี้เหมือนเครื่องเพื่อนบอยจะติด ยิ่งวิ่งยิ่งลากให้เร็วขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งสุดท้าย ก็ต้องแยกทางกันเพราะ หายใจไม่ทัน วิ่งไม่ออก แล้วฝนตก
จึงทำให้ต้องหลบฝนหาถุงพลาสติกมาใส่โทรศัพท์ ซึ่งก็โชคดีได้ถุงจากถุงบรรจุถ้วยน้ำนักวิ่งจากจุดที่สี่ กม ที่ 8 มาใส่กันฝน
วิ่งมาเกินครึ่งทาง ในกมที่ 18 เกิดวางเท้าผิดจังหวะ ทำให้เจ็บบริเวณหัวเข่ามาก จึงต้องชะลอและหยุดวิ่งในที่สุด และเช็คระยะตอนกลับตัวคิดว่าวันนี้ ระยะเกินสุดๆ แน่
จากนั้นก็เดินๆ วิ่งๆ ด้วยสภาพที่คิดอยู่ตลอดเวลา ว่าอยากนั่งรถกลับ ไม่วิ่งแล้ว เป็นสนามที่กัดกินหัวใจนักวิ่งอย่างเราไปเลยทีเดียว
สนามยิงตรงอย่างเดียว ไม่มีร่มเงา อากาศร้อนมาก น้ำขาดตั้งแต่กลับตัว ระยะเกินมากไป "ฝากไว้ก่อน" สนามที่ทำให้ความมั่นใจหมดไป แถมโดนเย้ย จากเพื่อนๆ น้อง และหลาน อย่างมากมาย
หลังจากจบงานนี้ เครื่องรวน ไป 1 เดือนเต็มๆ ครับ คงจะได้เห็นใน Race ต่อไป
ระยะ 23.13
ไช้ ใช้เวลา 2:37:48
บอย ใช้เวลา 2:17:20
บอย 5 vs ไช้ 4
ไช้
29 พฤษภาคม 2011
 |
| ได้น้ำจุดท้ายๆ มาเติม แต่ตรงกลาง ต้องอมน้ำแข็ง |
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น