Race 94 เช้านี้ที่พยาบาล
"พยายามไล่แล้ว แต่สุดชีวิตแล้ว แต่ เกือบสลบเมื่อลงสะพานพระราม 8 ฤาว่าเราสตาร์ทเครื่องช้าไป"
นี่คือความรู้สึกที่อยู่ในใจ ที่ช่วงหลังในการวิ่งที่เกิดอาการพะวงทุกครั้งที่เมื่อปล่อยตัวแล้วระเบิดพลังทันที เพราะแทบทุกครั้งเมื่อวิ่งไปได้สักระยะ ก็มักจะหมด จึงเป็นเหตุที่ทำให้ทุกครั้งในตอนปล่อยตัวจึงพยายามวิ่งเคาะ แต่ก็ทำให้วิ่งตามเพื่อนไม่ทันเสมอ
งานของสมาคมพยาบาลวันนี้ ดูบางตาไปมากเมื่อเทียบกับงานอื่นๆ แต่ทว่า ไฉน สมัครเรียบร้อยแล้วไม่มีเสื้อ ได้รับเพียงกระดาษหนึ่งใบให้ไปรับเสื้อ หลังจากนี้ 1 เดือน ที่ รพ. ซึ่งเราดูแล้วก็คงไม่ไปรับแน่นอน จึงไม่ได้ใส่ใจว่าจะให้ไปรับเสื้อที่ โรงพยาบาลไหน
งานนี้ด้วยที่นักวิ่งไม่ได้เยอะมาก จึงพยายามรักษาจังหวะในการวิ่งช่วงแรกให้ต่ำกว่า 5 นาที ให้ได้ ซึ่งสามารถทำได้ถึงระยะ 6 กม. ยกเว้น กิโลเมตรแรก ที่เป็นช่วงขึ้นสะพาน ทำให้ใช้เวลาไปมากกว่าปกติ ซึ่งข้าพเจ้าคิดว่าวันนี้วิ่งดีแล้ว เพราะสามารถวิ่งแซงคู่หูไปได้ ในช่วงนี้ พร้อมทั้งสามารถแซงพี่ทศ พี่ที่ชมรมสยามรันเนอร์ ขึ้นไปได้อีก ด้วยความกระหยิ่มยิ้มหย่อง ว่าวันนี้น่าจะลดช่องว่างการแข่งขันให้ลดลงมาได้แน่นอน แต่ความคิดยังไม่ได้ถูกเคลียร์ไปคิดอย่างอื่น ก็ถูกทำลายลงโดยสิ้นเชิง จากจังหวะที่ผ่อนความเร็วลงที่ กม ที่ 7 กลับโดนแซงโดย บอย โดยฉับพลัน กว่าที่ข้าพเจ้าจะตั้งหลักได้ บอย ก็ชิงจังหวะฉีกหนีออกไปไกล เกือบ 200 เมตรแล้ว
วันนี้ บอยวิ่งดีมาก ไม่มีตก จังหวะฉีกนี่ มันส์มาก แต่ถ้าจะให้ดีน่าจะไปฉีกคนอื่นที่ไม่ใช่ข้าพเจ้า 2 กม.หลังข้าพเจ้าปรับสปีดขึ้นมาที่ ประมาณ 4.40 เพื่อไล่ให้ทัน และเกือบจะทันแล้วที่ปลายทางลงสะพานพระราม 8 ระยะห่างเหลือแค่ไม่ถึง 5 เมตร แต่ปอดเหมือนจะระเบิด ของที่กินเข้าไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่รู้ มันเริ่มสวนทางเข้าออกมา หูตาเริ่มลายอีกครั้ง จนต้องเบาเพื่อให้ไม่ของเสียจากร่างกายเราไปกระทบคนอื่น ซึ่งหากเราควบคุมไม่ได้ คงเป็นเรื่องที่อุจาดตาน่าดู
หลังจากผ่อนแล้ว อาการดีขึ้น ยึงเริ่มเร่งอีกครั้ง แต่ก็สายไปแล้ว เพื่อถือของกินมารออยู่หน้าเส้นแล้ว
เจ็บจี๊ด
ระยะจริง 9.28 กม
ไช้ ใช้เวลา 45.33 นาที
บอย ใช้เวลา 45.09 นาที
ไช้ 12 บอย 18
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น